Rüya...

Rüyamda oğlumu gördüm ben. Hamileliğimin ilk aylarında yine görmüştüm, rüyamda, ağlayarak uyanmıştım uykumdan… O zaman gördüğümde daha küçüktü, kucağımdaydı. emziriyordum.. Şimdiki rüyamda ise daha da büyümüştü, bembeyaz bir cildi ve yay gibi düzgün kaşları vardı. Gözleri bal rengiydi.. Dudakları ise öyle bir gül rengindeydi ki bunu anlatabilmem için kelimeler kifayetsiz kalır herhalde.. Aldım kucağıma, emzirmeye başladım.. Çok güzeldi, çok …….

Bugünlerde çok merak ediyorum oğlumu.. Yüzünü, saçını, gözünü, ağzını, burnunu, parmaklarını .. Her şeyini.. Sabahları evden çıkarken, mutlaka odasına bir göz atıyorum, pusetine dokunuyorum… Zaman geçtikçe, karnım büyüdükçe, onun için hazırlıklar artık iyice elle tutulur hal almaya başladıkça, iyice heyecan kaplıyor içimi, sanki şimdiden o minicik elleriyle sımsıkı yapışmış yüreğime, hiç bırakmıyor..

İnsan yüreği ne kadar büyük sevgiler alabilir ki derdim hep, ne kadar sevebilir, kaç kişinin sevgisi sığabilir içimize? Gerek okuduğum annelerin, anne adaylarının yazdıklarından, gerek çevremden duyup gözlemlediklerimden ve gerekse kendi hissiyatımdan dolayı artık biliyorum ki insan yüreği sınırsız yer açabilir kendi içinde sevgilere.. Hele ki annelik gibi yarı delilik durumu söz konusu ise hiç sınır tanımayabilir…

Şimdiye kadar içimde duyduğum en büyük aşk O.na karşı hissettiklerimdi.. Dahası yoktu, ötesi yoktu.. Şimdi bir de oğlum var tabi.. Ama yanlış anlaşılmasın, yüreğimde O.nun aşkını kenara koyup, oğlumun aşkına yer açmıyorum Gayet doğal bir şekilde büyüyor yüreğim.. Oğluma da yer açılıyor orada.. Hem kimse kimseden rahatsız değil sanki.. Yüreğimizdeki aşklar yenileriyle karşılaştıkça ikiye bölünmüyor bu dar alanlar onlara.. Tam tersi ikiyle çarpılıyor bence.. İşte bu kadar büyük aslında insan yüreciği… Büyüdükçe büyüyor yüreğimiz, ve biz daha çok insan oluyorum sanırım.. Ne diyordu Zülfü Livaneli o güzel şiirinde “Dünyayı güzellik kurtaracak, bir insanı sevmekle başlayacak herşey….”............