GUNAH CIKARTMAM LAZIM...

Bu sabah saat 05:30 da uyanan ve inatla tekrar uyumayan oğluşumla oynarken eline verdiğim kitabının sayfasını cartttttt diye yırtmasına engel olamadım. Daha önce de birkaç kez yapmıştı bunu ve hep konuşmuştum onunla..

Bu sabah bilmiyorum belki uykusuzluğun da vermiş olduğu gerginlikle sert bir şekilde kitaplarına iyi davranması gerektiğini söyledim ve ceza olarak götürüep yatağına bırakıp, odadan çıktım.. Emre paşam henüz 17 aylık, ceza konusunda acele mi ettim bilmiyorum ama 1 dakika kadar sonra ağlama sesleri gelmeye başladı, gittim baktım ki sadece numara yapıyor ve beni görür görmez gülmeye başladı.. Yeniden çıktım odadan, yine ağlama sesleri geldi, yine gittim odasına.. Baktım ki bu kez gerçekten ağlıyor ve yanağının yanından bir damla gözyaşı aşağıya doğru süzülüyor..

Aldım hemen yerinden kucağıma, babacık da zaten işe gidiyordu, aldı kucağına kuzuyu ve babaanneye götürdü.. Giderken Emrenin bir bakışı vardı ki bana, sanki küsmüş gibi.. Baybay da demedi eliyle..

İçime düştü bir kurt... Küstürmüştüm sanki kuzumu.. Hani derler ya b urnumun direği sızladı diye, işte aynen o şekildeydim... Duş aldım, giyindim, çıktım evden.. Önce babaanneye gittim, evde yoklardı, parkta olduklarını tahmin ettim. Koşarak gittim kuzunun yanına ve salya sümük hem özür diledim, hem de öptüm oğluşumu bolbol..

Babaanne şaşkın tabi... Ben ağlak.. Kuzucuk kucağımda...

Of ki offfffff... Zor zenaatmış anne olmak...